Peter S. Visser

Afgelopen zondag ging in Engeland de eerste treindienst van start die onder deze Labourregering weer genationaliseerd is, terwijl in 1996 juist de eerste trein ging rijden nadat al het openbaar vervoer geprivatiseerd was[1]. In toenemende mate zie je de weerstand tegen de privatisering van het ov ook in Nederland[2].

Naast columns op mijn eigen website schrijf ik ook in vaktijdschriften, zoals voor het magazine Nu Duurzaam[1]. In mijn laatste column ga ik in op de zesde massa-uitstervingsgolf die wij mensen nu in gang zetten en die het nieuwe Nederlandse biodiversiteitsplan zeker niet gaat tegenhouden.

Toen Viktor Orbán in 2010 met een tweederdemeerderheid aan zetels weer premier van Hongarije werd[1], stelde hij de mensen gerust dat de instituties in het land sterk genoeg zouden zijn om hem aan te kunnen. Niet dus, binnen twee jaar was de rechtstaat zover uitgehold dat er al geen weg terug meer was[2].

Het zal u niet ontgaan zijn dat de Franse politica Marine Le Pen schuldig is bevonden aan het verduisteren van miljoenen euro’s aan geld van de Europese Unie.

Wie mij wat volgt weet dat ik mij vooral druk maak over de democratische rechtstaat en de bedreigingen van onze menselijke toekomst door vervuiling, klimaatverandering en biodiversiteitsverlies, waarvan de effecten ook nog eens ongelijk verdeeld worden. Het maakt me daarbij niet uit dat je politiek een andere mening hebt, dat kan. Alleen wordt dat wel een probleem als je die mening baseert op onbewezen populistische praat. De enige manier om grip te houden op onze wereld is via de serieus te nemen wetenschap die zich houdt aan controleerbaarheid en reproduceerbaarheid[1].

Het zal u niet ontgaan zijn dat het deze week vijf jaar geleden is dat Nederland de eerste coronabesmetting kreeg en dit was de opmaat voor iets wat iedereen van na de Tweede Wereldoorlog nog nooit had meegemaakt[1]. Tegelijk horen we dat Nederland nu niet echt klaar is voor een pandemie van die schaal[2]. Maar goed, dat laat zich ook wel uitleggen, helaas.

Niet voor het eerst verbaas ik mij over mijn medemens, zeker die met jonge kinderen.

Een van de mannen die de laatste jaren korans verbrandde in Zweden is afgelopen woensdagavond doodgeschoten. Het gaat om Salwan Momika, een christelijke vluchteling uit Irak die sinds 2018 in Zweden woonde[1]. Misschien hebt u het meegekregen, maar het zou ook heel goed kunnen van niet. De verontwaardiging erover heb ik vooral gezien bij Geert Wilders en aanhang op X, maar verder niet heel breed en dat stoort me.

Ik heb het gevoel dat we voor het laatste weekend staan waarin de westerse wereld aangevoerd door de VS nog enige rechtsstatelijke normaliteit bezit. Vanaf maandag begint Trump aan zijn tweede ambtstermijn[1] en de voortekenen daarvan zijn wat die rechtsstatelijke normaliteit betreft nu al niet gunstig in de nieuwe politieke verhoudingen[2].

Vorig jaar was ik bepaald niet positief over het dan afgelopen jaar 2023[1], maar een lichtpuntje was nog wel de COP28 waar voor het eerst is afgesproken dat landen beginnen met het uitfaseren van fossiele brandstoffen. Helaas moet ik dan gelijk maar zeggen dat de COP29 van afgelopen jaar niet echt een verdere positieve invulling wist te geven aan de aanpak van de klimaatcrisis[2].