Een persoonlijke column over Pa

zaterdag 25 september 2021

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn vader overleed. Dat geeft het gevoel dat ik iets speciaals moet doen, tegelijk zou ik niet zo goed weten wat. Hij is gecremeerd en zijn as hebben we uitgestrooid op een plek langs de IJssel, die er nu zo niet meer is. Het speciale moet dan deze herinneringscolumn maar zijn.

Het was die zondag rond kwart over acht ’s avonds toen hij overleed in het hospice waar hij sinds enkele maanden verbleef vanwege terminale darmkanker. Al een aantal dagen leek het zover, dus ik kwam ook vaak naar Zwolle, maar nu waren mijn vrouw en ik – na overleg uiteraard – toch naar het Concertgebouw gegaan voor een concert met Lang Lang als solist. Hij speelde voor de pauze een aantal stukken van Chopin en toen de laatste klanken van de Nocturne Opus 9 nr 1 wegvloeiden zei ik zachtjes tegen mijn vrouw: “Dit was voor Pa, hij gaat nu weg.”

Inderdaad overleed mijn vader ongeveer op dat moment, hoewel niemand het zeker weet, want ook zijn (tweede) vrouw was even naar huis om zich wat op te frissen en klaar te maken voor weer een nacht waken. Dat hoefde dus niet meer. Vaak lijken mensen het nog vol houden als iemand erbij is, maar glijdt de laatste kracht weg als ze alleen zijn. En eerlijk gezegd, dat is dan ook maar zo.

Want dat merk ik wel. Mijn vader is bijna 87 geworden en dan mag je niet klagen. Uiteraard zie ik ook wel dat mensen ouder kunnen worden; de grootmoeder van mijn petekind overleed pas op 105-jarige leeftijd en dan zou mijn vader vandaag zelfs nog acht jaar hebben. Maar al met al heeft mijn vader een prima leven gehad; uiteraard ook wel met verdriet, maar ook met volop geluk en mooie belevenissen, zeker ook met zijn tweede vrouw. Ouders gaan nu eenmaal eerder dood dan jij als kind en ze zouden niet anders willen.

Dat gold uiteraard ook voor mijn moeder, die echter op 71-jarige leeftijd al overleed na een zwaar leven vol psychische problemen. Het duurt dan echt wel even voor je de emotie en toch ook wel boosheid over dit alles een plaats kunt geven, voor zover dat ooit helemaal lukt. Dit heb ik niet bij het overlijden van mijn vader. Hoe verdrietig het eerst is, het is toch ook heel plaatsbaar een daarmee goed te verwerken. Eigenlijk denk ik vandaag dan ook niet verdrietig, maar juist met liefdevolle waardering aan hem terug. En elke keer als ik wat repareer in huis trouwens ook, want als geen ander heb ik dat van hem geleerd.

Dus, dankjewel Pa!